Bullshit
یه جور عجیبی احساس می کنم شخصیت گوهی دارم.
چون عقب تر رو که نگاه می کنم می بینم با بعضی حرفام حالِِ افراد نسبتا زیادی رو خراب کردم. یا عصبی شون کردم. یا هرچی.
بعد حالا جالبه که در جوابِ پست سخاوتی نوشتم میخوام شاد باشم و شاد کنم.
دروغ نگفتم چون همین بوده. چون همون چیزهایی که تو ذهنم مرورشون می کردم تهش می رسید به اینا. اما اینقدر آینده رو مرور می کردم که حال از دستم می رفت. الان هم البته تغییری ایجاد نمیشه. باز شاید یکی دو مورد کمتر انجام بدم. همونم غنیمته؛شاید.
از کلمه ی عذرمیخوام و ببخشید بدم میاد؛
ولی زیاد بکار می برمش.
در حقیقت از این بدم میاد که می تونم به صورت ظاهری اشتباه هایی که کردم رو بپوشونم. خب طرف مقابل می خواد چی بگه؟ بگه نمی بخشم؟ بگه فراموش نمی کنم؟
چندان برام پیش نیومده.
معمولا اون یارو هم به عذرخواهیِ ظاهریِ من، یه جوابِ ظاهری میده که عاری از دلخوریه.
همه چیز به طرز عجیبی مسخره ست :|
و خنده دار :|
و جالب :|
و اشک درآور :|
و چرت و پرت :|
حقیقتش خودم از همه چیز چرت و پرت ترم :|
بدبخت اونایی که با من وقت گران بهاشونو تلف کردن :/ احساس می کنم چرت و پرتیِ من میتونه روشون تاثیر بزاره :))
-__- -__- -__-
از بستن کامنت ها هم بدم میاد.