وقتی روز به‌ روز بزرگتر می‌شوی

یکم:

مشکلات خانوادگی واقعا عجیب غریبند. چقدر دوست داری حلشان کنی. چقدر دوست داری به بقیه‌ی اعضای خانواده کمک کنی که از این چرخه‌ی دعواهای ممتد بکشند بیرون. چقدر ناتوانم در این کار. دست خودم نیست، اجازه نمی‌دهند. گوش نمی‌دهند. یک مشکل پوسیده‌ی قابل‌حل را رها نمی‌کنند. در اشتباهات‌شان غلت می‌زنند. دستم را دراز می‌کنم ولی نمی‌گیرند. صدایم را بالا می‌برم که بیدارشان کنم ولی نمی‌فهمند. خوابند.

دوم:

آدم اگر در خانه‌ی پر از پرخاش و دعوا زندگی کند، کم کم خودش هم خشمگین می‌شود. گاهی نمی‌فهمد چرا عصبی است. چرا اعصابش خرد است. چرا از دوستش دلگیر شده. فقط انگار عادت کرده است احساساتش را با خشم نشان بدهد. راه‌حل من این بود که طبق نصیحت‌های آقای راجرز، ورزش کنم. با یک فعالیت فیزیکی خشمم را بریزم بیرون تا یک وقتی توی صورت بقیه‌ی آدم‌ها تخلیه‌اش نکنم. با کتاب راهنمای مقدماتی دویدن سه هفته دویدم و رها شد. بخاطر پریود یکهو دیگر نشد بدوم ولی خب اشتباه کردم باید ادامه می‌دادم هرجور که بود. یک هفته هم که ورزش نمی‌کنی تنبلی رخنه می‌کند. دوباره عزمم را جزم کردم و این بار بعد از چند هفته دوباره از اول شروع کردم. چهار هفته دویدم و بعد بخاطر امتحانات و مجددا پریود فکر کنم بود که خیلی آرام رها شد. الان دوباره باید از هفته چهارم ادامه بدهم ولی هی هر دفعه عقب می‌اندازم. اما خب با تشدید گرفتن مشکلات خانوادگی بیشتر از هر وقتی حس می‌کنم نیازش دارم. عرق ریختن، بالا رفتن ضربان قلب، فکر کردن به دعواها حین عقب و جلو شدن پاهایم و بعد... تخلیه شدن، خسته شدن و یک دوش دلنشین. الان این را نیاز دارم. انجام می‌دهم حتما. نیاز محرک خوبی است.

راستی من و چندتا از همکلاسی‌هایم یک کانال تلگرامی راه انداخته‌ایم. طبعا کانال هم درمورد روانشناسی است. دوست دارم دعوتتان کنم ولی خب از یک سری چیزهای خود کانال شخصا راضی نیستم. از مطالب خودم البته راضی‌ام. این‌ها را چک کنید دیگر:) آدرس کانال: Panaceagroup

سوم:

این‌چیزها که گفتم ازشان راضی نیستم بیشتر به نحوه نگارش بچه‌ها برمی‌گردد. اصلا موقع ورود به دانشگاه با این خیل عظیم غلط‌نویسان دهه‌هشتاد مواجه شدم که واقعا روی مخ بودند. تا یک زمانی هم ازشان غلط می‌گرفتم و بعد دیگر بی‌خیال شدم. ولی خب الان که با هم یک کانال داریم و هفت نفریم، دلم می‌خواهد از نظر نگارشی مطالب‌مان صحیح باشد. غلط املایی که کسی ندارد در کانال خدا رو شکر. با این‌حال نیم‌فاصله را کسی رعایت نمی‌کند. یکی از دوستانم البته بالاخره دارد به راه راست هدایت می‌شود. سروش دیروز داشت ازم درمورد همین بحث نیم‌فاصله می‌پرسید. شما آموزش خوبی برای نیم‌فاصله سراغ ندارید؟ یک چیزی که بهشان یاد بدهد کجاها نیم‌فاصله نیاز است. اولش فکر می‌کرد فقط بعد از می+فعل باید نیم‌فاصله زد. من این را به عنوان طعمه گفته بودم :))) این را که رعایت کرد، کل اشکالات متن را گفتم. بعد اینکه من از لفظ حرفه‌ای‌تر شدن مطلب برایشان استفاده می‌کنم که بگم مهم است رعایت کنیم. خب واقعا که بحث حرفه‌ای‌تر شدن نیست، بحث درست شدن است. این را هم درست نمی‌توانم برایشان توضیح دهم. اهمیت نیم‌فاصله را چطور توضیح می‌دهید؟

چهارم:

وااای یکی دیگر از مشکلاتم در کانال می‌دانید چیست؟ مثلا ما یک مطلب به‌اندازه‌ی بند اول و دوم همین نوشته می‌نویسیم. حتی شاید کمی کوتاه‌تر. بعد واکنش دوستان‌مان که خب دنبال‌کننده‌های اولیه‌ی کانال‌اند این است که مطالب طولانی است!!! یعنی این فضای مجازی چه بلایی بر مغزمان آورده که یک مطلب بیشتر از ۵ خط باشد بهش می‌گوییم طولانی!!! حالا سه چهار تا از دوستانم هم موافقند و هر وقت من و سروش کمی مطالب‌مان عین آدمیزاد می‌شود می‌گویند در دو پیام ارسال کنیم. یعنی واقعا وات د فاک... بعد اینکه اینجا نگفته بودم ولی من در یک شرکتی به اسم کمکس کار تولیدمحتوا انجام می‌دهم. آنجا هر چقدر باید داستان سرایی کنم و روایت اضافه کنم که متن جان بگیرد، در کانال باید خلاصه و مفید بنویسم که حوصله حضار سر نرود. داشتم فکر می‌کردم اصلا وقتی مخاطب ۱۹ ساله‌ی من یک بند بیشتر را می‌گوید طولانی، شاید در تولید محتوای وب هم نباید زیاد داستان بگویم ... از کجا معلوم سرچ‌کننده گوگل هم یک همچین تحمل کمی برای متن‌ها نداشته باشد؟

پنجم:

راستی دوره‌ی TAMED که در این مطلب معرفی کرده بودم و برای ساختن عادت‌های جدید است را قرار است در کانال ترجمه کنیم. قسمت اولش را دیشب گذاشتم. ترجمه‌اش را سروش کرد و زیرنویس را من چسباندم. واقعا پدرم درآمد. تازه با Vidcoder زیرنویس را زدم ولی یک جایی آن وسط‌ها یکی دو جمله از ترجمه نیوفتاد. نمی‌دانم چرا... شما برنامه خوب برای زیرنویس چسباندن سراغ ندارید که این مشکل را نداشته باشد؟