پ ی و س ت گ ی
این چیزی که سرم رو درد میاره، مسئولیتِ نانوشته‌ای هست که میاد رو دوشم. یه دوستم بهم آهنگ میده باید بهش گوش بدم؛ یکی یه عکسی میده که نظر بدم؛ یکی سایتی معرفی می‌کنه که استفاده کنم؛ یکی عینِ خودم اپ‌های مهمی که برای خودش تاثیرگذار بوده رو برام تخلیل و تفسیر می‌کنه... و من همزمان باید به همه‌ی اینا برسم!
رویه‌ی من در این زمینه اینه که یا به هیچ‌کدوم نمی‌رسم یا همه رو تا نصفه‌ونیمه شروع میکنم.
در ضمن بحث قدرت "نه" گفتن نیست. اتفاقا مشکل اصلی‌تر اینه که من همه‌ی محتواهای پیشنهادی رو می‌خوام و دوست دارم که بررسی‌شون کنم اما نتیجه‌شون معمولا اینه که چهارتاشون انجام میشه، دو تاشون نصفه می‌مونه و بعضی‌شون هم تا یکی دو ماه یا در موارد محدودی تا چندین سال تکمیل نمی‌شه!
دلیلِ این‌ها هم همون دلیلیه که باعث میشه اکثر ماها هر سال اهداف مشابهی با سال‌های قبلمون داشته باشیم. هر سال می‌خوای بیشتر کتاب بخونی، بیشتر بنویسی، بیشتر ورزش کنی، وزن کم/زیاد کنی، صبح‌ها زود بیدار بشی و... . ولی چرا یه سال حداقل یکیشون رو حل نمیکنی که سال بعد بازم همون هدفِ زندگیت نباشه؟!
اونم کم‌رنگ بودنِ اراده‌ست! اراده که چی بگم، بیشتر "عدم پیوستگی"ه.
حالا یه دوستی هم بود که یه برنامه‌ی میشه بگم تقریبا عالی‌ای درمورد ایجاد این پیوستگی و اراده بهم معرفی کرد که فکر کنم عمرش به سه سال هم می‌رسه! شایدم دوسال! یادم نیست. این برنامه در کنار از بین این مشکل، مشکلات کلی رو هم سامان میبخشه. مثل همون خواب و سلامت و ... .
این برنامه رو شاید 3-4 بار و هر بار از اول شروع کردم و هربار به دلایل متعدد متوقف شد. البته هر بار دلیل پررنگ همون نبودِ پیوستگی بود!
برنامه رو هم معرفی نمی‌کنم! نمی‌خوام شما هم تو همچین دورِ باطلی بیوفتین:)) البته قاعدتا اگه کسی بخواد دریغ نمی‌کنم؛ واسه عدم آشفتگی ذهن خودتون تو پست نمی‌نویسم :))
مشهد ..
