وقتی روز به‌ روز بزرگتر می‌شوی

یکی از معدود چیزهایی که سه چهار سال قبل خیلی علاقه به یادگیریش داشتم و علاقه‌م بهش حفظ شده، یادگیریِ زبانِ اشاره‌ست. دقیق نمی‌دونم چرا. نزدیک شدن به ناشنواها (که تابحال یکی هم ندیدم اطرافم؛ منظورم غیر افراد مسنه که به سبب سنشون اینجوری شدن) و تلکم به زبانی که کمتر کسی بلده و جذابیت حرف زدن با دست از دلایلی هستن که الان به ذهنم می‌رسه.

کلا از یادگیریِ زبان خوشم میاد. هر زبانی. 

یادمه اون موقع‌ها هم به بابام می‌گفتم می‌خوام زبان اشاره یاد بگیرم و اون هم بهم می‌گفت خیلی هم خوبه، یادبگیر! و البته کمکی که می‌کرد فراتر از تشویقش به یادگیری نبوده. 

البته نمی‌تونم بگم که علاقه‌ی شدیدی به یادگیریش دارم، اونقدر که روز و شب به دنبال یادگیریش بوده باشم؛ نه. اینطور نبوده اما هر ازگاهی دوباره دوباره درموردش تحقیق می‌کنم. اخیرا یه ویدئو دیدم که الفبای زبان اشاره فارسی رو کامل آموزش می‌داد و کانون ناشنوایان ایران و یه جای دیگه که اسمشو یادم نیست تهیه‌کنندگانش بودن.

خیلی خوب می‌شه اگه تلاششون به یه ویدئو محدود نشه و بتونن محتوای بیشتری براش تهیه کنن. خودم اگه یاد بگیرم، قطعا یکی از کارهایی که می‌کنم ایجاد یه فضا برای به اشتراک گذاشتن آموخته‌هامه چون منابع موجود در اینترنت فوق‌العاده محدوده به فارسی و خب به انگلیسی هم که نمی‌شه زبان اشاره فارسی یاد گرفت. البته تا دلتون بخواد یادگیری ASL (زبان اشاره آمریکایی) تو آسونه و وب‌سایت‌های مختلفی براش موجوده.

مطمئنا یادگیری زبان اشاره از روی کتاب خیلی سخته و اون‌طور که درموردش خوندم، یادگیرنده گاهی دچار مشکل می‌شه با کتاب اما ویدئو راهِ عالی‌ایه برای کسی که به یه کانون یا یه ناشنوا که باهاش تمرین کنه یا بهش آموزش بده دسترسی نداره.

الان منم نه به آدمش دسترسی دارم، نه کانون ناشنوایان (البته این مورد موقع نوشتن متن به ذهنم رسیده پس باید بعد نوشتنِ این روش تحقیق کنم) و نه ویدئوهای مناسبی که محتوای کاملی برای یادگیری رو برام تهیه کرده باشن.