وقتی روز به‌ روز بزرگتر می‌شوی

من تحسینت میکنم.

بهترین کار ممکن رو می‌کنی عزیزم

لطفا خوب باش و تلاش کن و امیدوارم هر روز هدفت نزدیک‌تر بشه

لازم نیست غرور ملی داشته باشی، اما بریدنِ بند خودت از متن خودت، خیلی سخت خواهد بود. بعضی‌ها ناچار میشن دربرابر تحقیرها بایستن تا یک ملت زنده بمونه، اگرنه، همه ما خواهان یک زندگی معمولی هستیم.

چیزی که نوشتی تاثیرگذار بود اما متاسفانه لااقل امروز معتقدم فقط یک رویاست. من و تو و هرآن‌کسی مثل ما، هیچوقت اون خاطرات جمعی تحقیرشدگی رو هیچ‌جای دنیا فراموش نخواهد کرد.

سرزمینت عوض میشه و احتمالا ساده‌تر می‌تونی به ساینس بپردازی، به رشته‌هایی که در ایران هیچ پولی ازشون در نمیاد، راحت‌تر کفش خوب خواهی خرید، ماشین خوب، و احتمالا چیزهای زشت بسیار کمتر خواهی دید. اما متاسفانه، حقیقت احتمالی اینه که، اون چیز زشت درون ماست.

دقیقا درون ما.

سخت بتونی، اگر هرگز بتونی، این تحقیرشدن رو فراموش کنی. سخت بتونی، اگر هرگز بتونی، خودت رو با ملت دیگری پیوند بزنی. این‌ها رو من نمیگم، حرف‌های چندتا از استادام بود که یک "زیستن معمولی" و شاد خارج از کشور رو رها کردن چون نمی‌تونستن پیوندی با "اون"ها برقرار کنند.

سخت بتونی، اما از آنجا که این سرزمین بیش از وُسع دست‌های ناتوان و فکرهای ویران من و تو و ما منحطه، آرزو می‌کنم بتونی‌.

خوبه که چیزی را که خیلی ها دیر بهش میرسن را زود بهش رسیدی. توی سیاست کثیف هیچکس دنبال حقیقت نیست، شیره ای هست که به سر مردم میمالن.

این کار طاقت فرسا شاید برای اونها نون داشته باشه اما برای ما آب هم نداره.

طبق عادت قشنگ و قدیمی خودتون، سلام :)

خوب، من هیچ وقت اطلاعات زیادی برای به رخ کشیدن نداشتم. و هر جا هم که سرک کشیدم، سعی کردم هوش و دقتم رو به جای اون اطلاعات نداشته به رخ نویسنده بکشم. و البته هر دفعه که گذارم به اینجا افتاده، با علم بر تیزهوش بودن نویسندۀ وب، همون هوش و دقت رو هم مستحق فخر فروشی نمی دونم :D

برای همین اکثرا ترجیح میدم بدون حرف، بعد خوندن پست آخر و یاد گرفتن یکی دو سه چارتا نکتۀ جدید، صحنه رو ترک کنم ;)

در مورد پست: خوب 20 سال اختلاف سنی داریم تقریبا. برای همین من سعی می کنم هم با توجه به الان، هم با توجه به 20 سال قبل خودم جمع بندی کنم: بعضی مواضعتون موضع تغییر یافتۀ الان منِ 31 ساله بعد از 20 سال هست (یعنی از این نظر اقلا 20 سال از من جلوترین :دی). بعضی مواضعتون هم من آرزو داشتم که موضع 20 سال پیش من باشه (توی این مورد که من جای جبران ندارم، یک عمر از من جلوترین).

مثلا؟ مثلا من چندسالیه متوجه شدم زندگی بدون عقاید دیندارانه بیشتر به منِ نوعی کمک می کنه تا چسبیدن به اون عقایدی که دوران دبیرستانم یه بهمن شدید فکریِ جمع شده طی 18 سال زندگی دینی روی سرم ریخته بود و چیزی جز عذاب وجدان ناشی از گناه به من القا نکرده بود. البته فعلا برای این بخش درمانی پیدا نکردم که اکثر رواندرمانگرها میگن آدم به اون لنگر اعتقادی توی حوادث زندگی نیاز داره. من در حال حاضر خلا اون لنگر رو حس می کنم و حدس می زنم یک روز دوباره به سمت دین برگردم. ولی فقط الان میدونم لازم بوده یک مدت از اون سایۀ سنگین دین و محدودیتهاش روی زندگیم که بیچارم کرد خارج بشم.

یک مثلا دیگه؟ خوب مثلا من هم دیدم دوستای بیطرفم که خیلی برای حوادث مختلف به آب و آتیش عملی نزدن (هرچند تئوری خیلی خودشون رو مخالف یا موافق نشون میدادن) الان در زندگی شخصی خیلی خیلی موفقترن تا مایی که مثلا سال 88 بدون هیچ منفعت شخصی چسبیدیم به اینکه بگیم تقلب شده یا نشده (اون سال سال کنکور ارشد ما بود و باعث شد من یک سال پشت کنکور ارشد بمونم). در این مورد یک نکتۀ جانبی هم بد نیست بگم. اینکه ما امید بیش از حد به حوادث اطراف (و دنیای بیرون در مقابل دنیای درون خودمون) نبندیم.

مثلا همون سال 88، وقتی بچه ها خودشون رو برای ستاد رنگ بنفش کروبی جر وا جر می کردن، یکی از بچه های تبریز به اسم مسعود بود، یه غروب کنارم روی سکوی جلوی در دانشکده نشسته بود، با هم تکاپوی اکبر، یه تبریزی دیگه رو میدیدیم که شب امتحان یکی از درسها داشت با تکاپو با پوستر کروبی این ور و اون ور می دوید. تماما ماجرا برای قبل از انتخاباته اینی که میگم. مسعود، که پسر فوق العاده کم حرفیه، در جواب یک حرف من گفت: اینا زیادی امید بستن شهاب. گاهی اگر بیش از حد به یک مسئله امید ببندی، فقط باعث میشه اگر جواب مطلوب نگیری، ضربۀ جبران ناپذیرتری از قضیه بخوری توی زندگیت.

این حرف مسعود کاملا درسته به نظرم. الان که بعد از 10 سال به اون سال 88 و اونچه که بعدش اتفاق افتاده نگاه می کنم، میبینم نه نظام نه حکومت نه اسلام نه فلان شخص نه فلان نامزد نه فلان رهبر، هیچ کس نیومده که ما رو نجات بده. هر کس این ده سال تونست خودش و زندگیش رو نجات بده، فقط و فقط نتیجه تلاشهای خودش بوده و بس. و برعکسش هم هست، هر کس تلاش داشت زندگیشو به مقصد برسونه، تمام این موانع (نظام و فلان نامزد و فلان رییس جمهور و فلان حکومت و ....) نتونستن جلوی موفقیتش رو بگیرن.

یه جورایی شبیه داستان The Truman's Show با بازی جیم کری هست. که حتی اگه خدا و همۀ کارگردانهای داستان نخوان که بشه، میشه اگر و فقط اگر خودت بخوای :)

پس منتظر کمک هیچ کس نمونید. برید از این سرزمین و اون قصۀ قشنگ و آرومی رو که دوست دارید برای زندگیتون بسازید :)

یه بخش‌هایی از حرفاتون درسته و یه بخش‌هایی نه. 

شهید بهشتی یه کتابی داره در مورد دکتر شریعتی. اسم کتاب اینه: «شریعتی؛ جستجوگری در مسیر شدن». یاد این عنوان افتادم وقتی پستتون رو خوندم. به نظرم به جستجو ادامه بدید که ان شالله راه درست رو پیدا کنید.