وقتی روز به‌ روز بزرگتر می‌شوی

اینجا یک چیز بامزۀ تقریباً مرتبط هست :)

گفتم برم یه سری به قدیما بزنم. بعد دیگه با دیدن چندتا از کامنتای خودم کاملا پشیمون شدم و برگشتم :))) بیا بیخیال گذشته‌ها بشیم :)))

+ ولی تا جایی که من بودم و یادم میاد، «مزخرف» نبودی. همه همینجوری هستیم یعنی. کم‌کم و به قول خودت، روز به روز، بزرگ می‌شیم.

ممنون از تو

خیلی چیزها ازت یاد گرفتم

من اینجا رو همیشه میخونم و فکر میکنم زمان زیادی هم هست که میخونم. لحن عجیب یا غیر مودبانه یادم نمیاد. ولی شور نوجوانی خوب تو ذهنم مونده.با این حال اگه دهه هشتادی توی بیوی وبلاگ نوشته نشده بود اصلا نمی‌تونستم حدس بزنم پشت این نوشته های بعضا آوانگارد، یه نوجوان نشسته. جدی میگما نمی‌خوام به فضای هندی دامن بزنم :)) 

یکی از فواید وبلاگ همینه که آدم می‌تونه خود گذشته ش رو بشناسه. با ویرایش پست ها، این فایده وبلاگ، به اصطلاح علما، معطل می‌شود.

_ پس این کار رو نکن. باشه؟

_ باشه :/

بین جوانی و نوجوانی؟ :)))

من چندوقت پیش به یکی می‌گفتم ما دیگه الان بزرگسال به حساب میایم:دی

1- فیلم هندی نشده، سخت نگیر کوتاه بیا!

2- به هرحال منم دوران جاهلیت داشتم و دوران هامون همزمان شده و هیچ کس به جاهلیت طرف مقابلش پی نبرده. به هرحال من لذت میبردم دیگه از هم صحبتی باهات :دی و اینه که الان بسیار خوشحال و خشنود هستم که*__* ^_^ فیلم هندی هم خودتی و وبلاگت اصلا :|

3 - بنویس بیشتر. تاحالا که خیلی یاد گرفتم ازت :)

4 - آقا. بذار یک چیزی از بحث باهات یادمه رو بگم. یادته چقدر تلاش کردم بهت بفهمونم خدا هست و بازم تو قانع نشدی؟ و من حرص میخوردم؟ بعد سالهای بعدش وقتی فهمیدم تو راست میگفتی، به حد زیادی احساس تباهی کردم. اصلا نگم چقدر! :) این همش یادمه. :دی

من الان تنها چیزی که یادمه اینه که یک زمانی دغدغۀ محیط زیستی داشتی و توی مدرسه سرش با بچه‌های کلاستون کلی بگو مگو می‌کردی. :) جزء نوجوان‌هایی بودی که همیشه یک سطح بالاتر از هم سن‌های خودشونن. 

یک چیز دیگه هم یادمه. اینکه چایی بلد نبودی دم کنی. :دی

کامنت یا جواب کامنت با لحن بد یادم نیست راستش. 

اره میفهمم. حق داری! کنکور بگذره نیاز به یه دوره ریکاوری و در نهایت محیط دانشگاه اوکیش میکنه کاملا :دی 

منم :| :)

مولانا میگه نمیشه همه کچلا رو با هم به یک دلیل سرزنش کرد :)) ولی خوب شاید شما هم مثل من زمان زیادی از اون "منی" که ازش شرمسارید بگذره، خیلی راحت بتونید ببخشیدش. اگر درست یادم باشه یک مقطعی من برعکس بودم. یعنی مخاطب یه کامنت ساده ی قشنگ بود یا چی چی مینوشت، من با هیجان کاذب توجیه ناپذیری جواب همون کامنت ساده رو میدادم. بعدا خودم نگاه میکردم میگفتم خل بودیا. خود طرف از سر وا کنی یه کامنت داده تو الکی هیجانیش میکنی مثل این مجریهای لوس که میخوان الکی بحث برنامه رو هیجان انگیز نشون بدن :))

ممممم... یه جای دیگه هم یادمه از منِ خودم شرمسار شدم. سالهای لیسانس. اونجا که تازه کم کم داشتم با جنس دختر و افکارش آشنا میشدم. تو وبلاگ دوستای پسرم کلی با دقت کامنت میدادم و وقتی دخترا میگفتن کامنت فلانی از خود پست قشنگتر بود قند توی دلم آب میشد. اما منی که توی خود دانشگاه ۴ سال ده تا جمله هم با دخترا حرف نزدم، توی وبلاگهاشون روم نمیشد با اسم خودم کامنت بدم و یه اسم مستعار انتخاب کرده بودم. یه بار یکی از همون دوستای پسر دانشگاهمون که ارتباط نزدیکی با همه ی اون دخترای سانتیمانتال داشت با خنده به من گفت شهاب اون اسم مستعاره تویی میای وب دخترا **شعر مینویسی؟ :)) از اینکه توی اون پیچِ گذار در شناخت افکار زنها، از دور انقدر احمق به نظر میومدم هنوزم خندم میگیره :))

مممم چون بحث محیط دانشگاه شد اینا رو گفتم. وگرنه به قول مولانا شاید داستان من و شما در دانشگاه یکسان نباشه.

فکر کنم اولین کسی بودی توی بیان که من شناختم و تا الان هم همیشه خوندم. دقیقا بازتاب عنوان وبلاگت رو توی نوشته‌های دوره‌های مختلفت دیدم. اما ایده اینه که تو از صفر شروع نکردی، و "بچه مزخرفی" نبودی کلا. بالاتر بودی. :))))

منم تا چند سال پیش کارهایی میکردم که الان خنده ام میگیرد!

سلام.

 بنده خودم استادِ ترس و وحشت و پشیمانی از گذشته هستم. حتا اگه یادت بیاد یه روزی ازت خواسته بودم که هرچی کامنت از من داری پاک کنی:))) که البته تو هم نپذیرفتی:/ از این جهت سپاس‌گزاریِ شما پذیرفته نمی‌شود، چون دلیلی برای سپاس‌گزاری نیست. ما چیزی که بودیم رو زنده‌گی کردیم. به‌ترینی که می‌تونستیم باشیم. اگه رفتاری داشتیم که در اون زمان از نظرمون عوضی بازی بود، شاید به خاطر صبر کردن دیگران در مقابل اون بشه عذرخواهی کرد:)

  ولی این تغییرِ لحنِ نوشتارت برای من خیلی عجیب بود. دقیقن از همون م وقتی که دیگه از هم بی‌خبر شدیم شکل گرفت. و من بعد چند ماه که اومدم وب‌لاگ‌ت چشمام گشاد شد واقعن. چون توقّع این‌قدر تفاوت رو نداشتم. شایدم به خاطر که این که همون عوضی‌ای که بودم، موندم، خجالت کشیدم! کسی چه می‌دونه:))

سلام فاطمه :)

 منم یه بار داشتم گذشته های وبلاگم رو چک میکردم بعد همش فکر میکردم چقدر بد جواب میدادم اون موقع ها و کلی افسوس خوردم و خجالت کشیدم از بعضی جواب ها طوری که دستم ناخودآگاه  هی می‌رفت که ویرایش کنه  :|:)) 

ولی خیلی خوبه که میتونیم تو این نقطه از حال  وایسیم و تغییراتی که در طی سال ها کردیم رو ببینیم :)  

امروز اتفاقی دستم خورد روی نظرات ارسالی،صفحه ۷۰ .حدودا سال ۹۴...اگه کسی یکی از اون نظرها رو برام کامنت کنه میزنم تو دهنش.

+چرا نمیشه نظرات رو حذف کرد؟همچنان توی اون صفحه نمایش میده نظری رو که حذف کردیم

من که قبلنا نمی‌شناختمت. ولی الانا لحن بدی ندیدم اصلا ازت. بعدم حالا مثلا که قبلا اینطور بودی. مهم اینه که الان در آستانه‌ی کشمکش با ورود به جوانی، با این نگاه نقادانه به خودت نگاه کردی. (: متاسفانه بعضی از عزیزان در آستانه‌ی ورود به کهن‌سالی هنوز متوجه نشدن که لحن جواب دادنشون چه تاثیر منفی‌ای بر فضای بلاگستان گذاشته. ((: پس معلومه کار شاخیه که کردی. (؛ 

فاطمه! فاطمه!فاطمه!

نمی دونم اصلا منو یادت هست یا نه! مهم نیس حالا. بعد از مدت ها اومدم به وبلاگم سر بزنم هرچند که رمزشو یادم نمیاد و رمز ایمیلمم یادم نمیاد ک برش گردونم. داشتم کامنتا رو می خوندم. اسمتو که دیدم یادم اومد که: هرچند که زیاد تحویل نمی گرفتی همیشه و یه جوری جواب می دادی😅 ولی ازت خوشم میومد!