وقتی روز به‌ روز بزرگتر می‌شوی

برای کنکور «استمرار» لازم است. چیزی که من در زندگی چندان از آن بهره نمی‌برم. معمولاً اغلب پروژه‌های شخصی یا گروهی‌ام درجایی قطع می‌شوند و بعد با نهیب‌های هزارباره، چندوقت بعد، دوباره آن‌ها را شروع می‌کنم. چندوقت است به خودم می‌گویم بیا کنکور را یک سدی برای اراده کردن ببین. چیزی که با انتخاب خودت تصمیم به فتحش گرفته باشی، عزمت را جزم کنی و مسیر طولانی‌اش را بروی. هرچقدر هم کش‌دار و سخت، خودت را هُل بدهی به جلو. آخر خردادماه سال بعد، باید از خودت بپرسی چقدر از خودت راضی بودی؟ نه از رتبه‌ی احتمالی یا میزان کتاب‌هایی که خواندی و مرور کردی. راضی از «تداوم» و «پایبندی به برنامه». راضی از «قوی‌تر کردن ماهیچه‌ی اراده»؛ کلید به تمام رساندن کارها.

یادآوری: نامه‌ای به آینده.