وقتی روز به‌ روز بزرگتر می‌شوی

چندسال پیش که یائویی (انیمه با ژانر پسر با پسر) می‌دیدم، دست از این کار کشیدم و یک مطلب اینجا نوشتم که چرا بنظرم یائویی خوب نیست. حالا بیشتر قرار بود دلیل ندیدن‌های خودم باشد. آنقدر جدی هم نبود. اما اگر به بازدیدهای آن مطلب نگاه کنید، نزدیک دو هزار و اندی شده است! دیشب هم که آمدم به وب، یکهو دیدم بازدیدها عجیب و غریب فزونی گرفته. نمی‌دانم. شاید انیمه‌بین‌ها جایی آن را بازنشر کرده‌اند. آقا خلاصه اینکه من هنووووز برای آن وقت مطلب نظر دریافت می‌کنم. گاهی فقط می‌خواهم بهشان بگویم نظر من مهم نیست بابا. انیمه‌تان را ببینید. ولمون کنید:))

از طرفی این موضوع جور دیگری هم نظرم را جلب کرد. حس می‌کنم در دنیای وب کمتر این علایق جدید نوجوان‌ها مورد نقد قرار می‌گیرد. حالا هم که یک نقد دست‌وپا شکسته در یک جزیره دورافتاده‌ای در وبلاگ من نوشته شده است یکهو موردتوجه قرار گرفته. باز هم چیزهای دیگری وجود دارد که بشود از ورای این علایق جدید نقد کرد. مثلا طرفداران یک‌سری سریال دو نفر را از سریال شیپ می‌کنند (یعنی می‌گویند دوست دارن این دو نفر در واقعیت‌ هم با هم باشند و فانتزی می‌سازند ازشان). دو نفر که در چین اند و آقایند. با توجه به قوانین ضد همجنسگرایانه‌ای که در آن کشورها وجود دارد، زوج‌انگاری به زندگی شخصی‌شان لطمه می‌زند. خب از نظر اخلاقی دلایلی هست که این کارها را نکنیم. ولی طرفداران شان فوج فوج ویدئوهایی در اثبات این می‌سازند که مثلا این دو پسر با همدیگرند:)))) 

حالا من آنقدرها هم در فضای وب فعال نیستم. شما خودتان انتقادگری‌هایی به تفریحات جدید جوانان جایی دیده‌اید؟ 

خودم زیاد ندیده‌ام. بنظرم با روند دور شدن از نقد کردن این‌چیزها، فضایی ایجاد می‌شود که افراد در این سن فقط به سروکله زدن با همدیگر می‌پردازند. پدرومادرها و معلم‌ها که این جور سرگرمی‌ها و دنیای جدید را درک نمی‌کنند یحتمل. این نسل کلا از نسل‌های قبلی جدا افتاده است. بخش‌هایی از نسل جدید هم که می‌تواند ناقد هم‌قطارانش باشد نهایت مخالفت‌ش احتمالا استوری کردن و توضیح دادن نظراتش در آنجاست. آخ که من چقدر از این استوری کزدن و بردن محتوا به اینستاگرام و تلگرام بدم می‌آید. (حالا مثل اینکه تلگرام قرار است مرورگر درون برنامه ایجاد کند) آقاجان... سهولت را درک می‌کنم ولی اصلا قابلیت سرچ ندارد. اصلا قابلیت ثبت شدن برای ده سال بعد را ندارد ... اگر نقدی هم به فعالیت‌های جدید مردم مثل ماکبنگ (برنامه‌ای برای خوردن غذا جلوی دوربین که اخیرا افراطی هم شده‌ است. البته در ایران کمتر)، انیمه‌ یائویی، نحوه طرفداری نوجوانان، سریال‌های بی‌محتوای کره‌ای و ... در صفحه‌ی اینستاگرام و استوری‌ات بنویسی، واقعا کسی راحت پیدایش نمی‌کند. 

این مطلب پرت مرا معلوم نیست چطور پیدا کرده‌اند ولی یافته‌ شدنش قابل درک است. در وب گذاشتمش و اگر این بیان سقوط نکرد، تا سال‌های بعد هم خواهد ماند. تمام آنچه برای یافتن نقدهای من کافی است، یک سرچ است... می‌دانم البته می‌شود در اینستا هم با هشتگ‌ها سرچ کرد. شاید علاقه خودم به وب باعث شده یک‌طرفه به قاضی بروم:))) 

اصلا از موضوع منحرف شدم. فضای نقد به کارهای جدید نوجوان‌ها در کشورمان زیاد وجود ندارد. وقتی فضای نقد وجود ندارد، آن‌ها هم دیمی رشد می‌کنند. برنامه‌ای از طرف نهادی نیست که واقعا و دلسوزانه بهشان بپردازد. چالش‌های اخلاقی برایشان ایجاد نمی‌شود. علایق‌شان معمولا سطحی و سطحی‌تر می‌شود... البته باز هم مشاهداتم گسترده نیست.